مولانا سیفالدین ابوالمحامد محمّد فرغانی از شاعران ایرانی قرن هفتم و هشتم هجری بود که در دوره سلطه ایلخانان و مغولان در آسیای صغیر میزیست. وی در هشتاد سالگی به سال ۷۴۹ هجری درگذشته است. وی نسبت به سعدی ارادت ویژهای داشته و او را استاد سخن نامیده است. او خود دیوان اشعارش را که شامل غزلیات، قصاید، قطعات و اندکی رباعیات است جمع کرد. زندهیاد ذبیح الله صفا طی سالهای 1344- 1341ش دیوان اشعار سیف فرغانی را در سه جلد به طبع رساند. جلد اول شامل قصاید، جلد دوم شامل قطعات، غزلیات و جلد سوم شامل 261 غزل اوست. مضامین قصاید او را بیشتر اندرز و شکایت از نابسامانیهای زمانه و غزلهایش را پند، انتقادهای اجتماعی و بیان مضامین عرفانی و اندکی اشعار عاشقانه تشکیل میدهند. او با اینکه مذهب حنفی داشته اما از قدیمیترین شاعرانی است که در مرثیه کربلا شعر سروده. دیوان او شامل 12000 بیت است.
Reviews
There are no reviews yet.