سعید (۱۹۴۷ – ۲۰۲۱) در ۱۷ سالگی زادگاه خود تهران و وطنش ایران را ترک کرد. کریستف هاین درباره او می گوید:
“نزدیک به ۴۰ سال می شود که سعید، شاعر ایرانی، در آلمان می زید. او با “گوش سوم” تبعیدیان آلمانی ها را شنید و با نگاه بیگانگان در آنها نگریست. این گزارش بازگویه یادهای تهران است. موطن کودکی هایش و روایت انس و الفت آهسته و پیوسته او با مونیخ وطن کنونی اش و نیز با مردم آلمان. تاملات سعید در باب “سنخ آلمانی” نگاهش به وحدت دو آلمان و به جریان جنبش دانشجویی در مقام یکی از اعضای آن که حاصل گفتگوهای متعدد او با ویلاند فرویند، ویراستار ادبی Die Welt می باشد، درخشان است. تاملاتی که از آن یک غیرآلمانی اما بارآمده آلمان است.”
جوایز متعددی به آثار ادبی وی تعلق گرفته که آخرین آن جایزه “آلبرت فون شامیسو” می باشد. فعالیتهای پیگیر سیاسی و تلاش های بی وقفه اش در حمایت از نویسندگان تحت پیگرد و زندانی، در سال ۱۹۹۷ نشان “هرمان کستن” را نصیب وی ساخت. وی در سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ دبیر اول پن بوده است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.