نصرت رحمانی از نسل شعرایی است که در پنج دهه شعر معاصر ایران حضوری فعال داشته است. آغاز شاعری او از دهه بیست شروع شده و در دهه سی به مرز شهرت رسیده است. دهه سی بهویژه بعد از کودتای مرداد 1332 نگرشی بدبینانه بر شعر معاصر ایران افکنده بود که از نظر تحلیلگران شعر معاصر به عنوان «رمانتیسم دوره شکست» نامیده شده است. رحمانی اگرچه در این دهه در صف شاعران شکست قرار میگیرد، ولی در دهه بعد رمانتیسم و قالب بارز آن «چهارپاره» را رها میکند و شعرش را از رنجمورههای آن سبک منفعل نجات داده و در بستری تازه شناور میسازد. در این کتاب افزون بر نقد و نظر درباره نصرت رحمانی، نقد و بررسیها درباره کتابهای او نیز آورده شده است. همچنین در بخشی جداگانه به موضوع رحمانی و شاعران همعصرش پرداخته شده است. در پایان نیز نوشتههای پراکندهای که از او باقی مانده، گردآوری شده است.
Reviews
There are no reviews yet.