از متن کتاب:
نخستین اطلاعی که ما از ثبت به مفهوم امروزی آن در تاریخ ایران سراغ داریم قانوننامه حمورابی مربوط به قرن بیستم قبل از میلاد است که در ماده ۴۴ و ۶۰ آن درباره نوشتن قرارداد اجاره و مدت و مبلغ اجاره مقرراتی وضع شده و مواد ۱۲۰ و ۱۲۷ آن، در رهن طلا و نقره و کتبی بودن قرارداد و عقد ازدواج با حضور گواهان و به صورت مکتوب اجباری شده است 2 و نیز در مواد ۳۷ و ۳۹ و ۴۸ قانون حمورابی، هرگاه کسی مزرعه یا بستان یا خانهای را میخریده لوح قرارداد مکتوب مالکیت فروشنده را میشکسته و قرارداد جدید مکتوب میشده است. این چند بند از قانوننامه حمورابی نشان میدهد که مدتها قبل از حمورابی نزد مردمان منطقه غرب و جنوبغربی ایران، برای ثبت قراردادها و مالکیت، کتابت بر الواح سفالین و مشابه آن رواج داشته است و همچنین در سال ۱۳۴۵ خورشیدی سنگنبشتهای به خط میخی بابلی در شمال پل ذهاب کرمانشاه در دامنه کوهی کشف شده که محتوای آن حدود املاک مزروعی و مراتع و سایر مشخصات مربوط به آن را تعیین مینماید و معمولاً این قبالهها در دو نسخه تهیه میشده که یکی از آنها در زمین (موضوع سند) نصب میگردید. این نوع سنگنبشته را «کودورو» مینامیدند و البته تعداد دیگری از این کودوروها در حفاریهای شوش توسط دومرگان کشف شده است…
Reviews
There are no reviews yet.